بسی شوق و کمی حیف!

آبادان خبر _ انگار در رمضان استخوان می‌ترکانیم. سبک‌ می‌شویم. به همان میزان که‌ اندرون از طعام‌خالی می‌داریم، نور معرفتی می‌چشیم. روزهای اولش با اندکی غرولندِ زیرگوشیِ ناشی از عادت به «طعام و شراب»، بدخلقی می‌کنیم و اما روزها که سر در پی هم می‌گیرند و در جاری رمضان روان‌ می‌شوند، ما نیز روان‌تر می‌شویم در آشتی با گرسنگی و تشنگی. دم افطار با چشمانی گود‌نشسته و رنگ‌صورتی به زردی‌گراییده، اما انگار جانی تازه می‌یابیم ربّنا را- به ویژه نوستالژیکش را!-
«باشد که تقوا پیشه کنید»، همان نقطه‌ی آماجی است که قرآن برای روزه‌ی رمضان برشمرده؛ و آیا پیش و پسِ رمضان، ما را تفاوتی آشکار می‌شود و به راستی چنین پیشه‌ای را پیشارویمان می‌نهد؟: پیشه‌ی تقوا.

من خود هنوز نمی‌دانم «تقوا» چیست. هر لغت‌نامه‌ای را هم که ورق می‌زنم، هرکدام چیزی آورده‌اند: خویشتن‌داری، پرهیزگاری، دوری از بدی و‌ پلشتی، خداترسی،... و مثلا این که از «وقایه» است و یعنی محافظت و خودنگاهبانی و اصلش «وقوی» بوده‌است و با استمرارِ استعمال، «تقوی» شده‌است و .....

خب! حالا چه کنم من؟ روزه‌هایم قرار بوده برایم چیزی بیاورد؛ از جنس لغتْ‌گفته‌های بالا. شب‌های احیا هم که الی‌ماشاءالله همین‌ها را بیشتر و بیشتر شنیدم و سال‌های بعد نیز دوباره و چندباره و... خب! حالا چه کنم من؟ فطر نزدیک است و بالاخره با اختلاف دوسه‌روز(!) همگان را عید می‌شود،( دوسه‌روز که هزار روز نیست!)؛ خب! بعدش چه؟

همه‌ی مشکل به نظرم همین «بَعدش» است. ما در «بَعدنگری» چندان بینا نیستیم. چشمانمان بیشتر «حال‌بین» است و چه بسا «فال‌بین». حالِ اکنونمان را با فال می‌بندیم و شعری و وردی و الهامی و اشراقی را دستمایه‌اش می‌کنیم و با «دم‌غنیمتی»، روزگار می‌گذرانیم. به همین سبب است که من، تمام رمضان را به زجر و ضُجرت گذراندم و انتهایش را انتظار کشیدم، تا هم دست و بالم دوباره باز شود و هم زبانم و هم «بربستگی»‌های دیگرم بگشوده گردد. زین روی، اگر امام سجاد علیه‌السلام، بنا به آن دعای منسوب در وداع رمضان، با اندوه و حسرت و زاری، به خداحافظی با این‌ ماه می‌نشیند، همگان شفاف و صادقانه بدانند که من ته دلم قند آب می‌کنم از انقضای رمضان. گول شعرخواندن‌هایم را مخورید که در آستانه‌ی فطر و پایان رمضان می‌خوانم:«صد شوق که این آمد و صد حیف که آن رفت!»؛ راستش شوقش هزار است و حیفش تقریبا هیچ؛ چرا دروغ!؟

در خطبه‌ی پایانی شعبان از قول رسول گرامی اسلام آمده‌است که: شیاطین در این ماه در زنجیرند. نمی‌دانم این زنجیر در این‌ ماه بر شیاطینِ من چقدر کارگر افتادند، اما یک چیز را یقین دارم، و آن این‌که، در گشایش این زنجیرها در ماه‌های پیش‌رو جبران مافات خواهم کرد و خواهند کرد. قبول ندارید؟ همین روزهای پیش رو را رصد کنید؛ ببینید چه‌ها که نمی‌بینید!

ماه مبارک رمضان،تقوا،آبادان خبر،آبادان نیوز 

منبع:اطلاعات