شعر جاودانگی احساس است

شاعر تکه هایی از زمان گذرا را در چارچوبه طبیعت بوسیله ی واژه ها از آن خود می کند و شعر در واقع طبیعتی است ثانی در مقابل طبیعت نخستین . و طبیعت ثانی عکس العمل شاعر است در مقابل ابدیت تهدید کننده طبیت نخستین.

شاعر می کوشد طبیعتی بیافریند که طبیعت واقعی دارای ابدیتی باشد و با ابدیت آن جاودانگی خودش نیز تثبیت شود ؛ یعنی ابدیتی انسانی در مقابل طبیعتی ابدی بوجود آید و بهمین دلیل است که در شعر ((انسان ، با خدائی پنجه در پنجه می افکند)) و می خواهد جانشین او گرددو در این میدان زورآزمایی سلاحیجز واژه ندارد.

آنچه مهم است ابزار و اسباب شاعر یعنی واژه هاست ، زیرا او بوسیله آنها جهان خود را می آفریند . گویا در آفرینش طبیعت توسط خداوند نیز واژه همان اهمیتی را داشته است که برای شاعر امروز دارد . در سفر نخستین از اسفار تورات می خوانیم :

                                                        (( و خداوند گفت روشنائی بشود و روشنائی شد ...))

می بینیم که در آفرینش جهان ، در شکل مذهبی آن آفریدگار فقط (( گفته )) است که (( روشنائی بشود )) و روشنائی بوجود آمده است.

((گفتن)) ، استفاده کردن از زبان و بیان شاعرانه است . گفتن ، از واژه استفاده کردن است. گفتن ، آنهم بقصد ایجاد چیزی، شعر سرودن است ، طلوع خورشیدی است از بطن ظلمت و بالاخره (( شدن روشنائی )) است.

دو سه سطر پس از آیه بالا که از تورات آوردیم ؛ چنین می خوانیم : (( و خدا روشنائی را روز نامید و تاریکی را شب نامید .)) و این نامیدن روشنائی و تاریکی نیز باز به قصد ایجاد چیزی بوده است و این نامیدن نیز شعر سرودن است.

انسان اولیه که نخستین شاعر نیز بود ، الهی ترین خصوصیت خود __ قدرت نامیدن و شعر گفتن __ را آنچنان مقدس پنداشته که آنرا به خدا نسبت داده است و گر چه او خود روز را نامی و شب را نامی دیگر نهاده است ولی این حالت مقدس را از دسترس خود خارج کرده ، به خدائی امرئی سپرده است و اینک شاعر امروز ان خصوصیت انسان اولیه را باز می یابد و با آفریدن طبیعتی ثانی حق خود را از طبیغت قهار و جبار می طلبد.

شعر،شاعر،تورات،طبیعت،طبیعت ثانی،،اخبار آبادان،خبر آبادان،آبادان خبر،آبادان نیوز،خبرآبادان