تازه‌های علم و فناوری

ما امروزه می‌دانیم که سیاره‌ها می‌چرخند، اما در مورد جهان به عنوان یک کل چطور؟ نه، به نظر نمی‌رسد که جهان در حال چرخش باشد. چرا که اگر چنین بود، به گفته دانشمندان، سفر در زمان به گذشته ممکن بود.

اگرچه مردم در تمام دوران باستان استدلال می‌کردند که آسمان‌ها در سراسر جهان می‌چرخند، اما در سال ۱۹۴۹ یک ریاضیدان به نام کرت گودل(Kurt Gödel) اولین کسی بود که فرمول مدرن یک جهان در حال چرخش را ارائه کرد. او از زبان تئوریِ نسبیت عام آلبرت اینشتین برای انجام این کار استفاده کرد تا کار دوست و همسایه خود در پرینستون را که همان اینشتین بود، پاس بدارد.

اما این فرآیند پاسداشت و تکریم آکادمیک در جهتی متفاوت از آنچه که گمان می‌رفت، پیش رفت، زیرا گودل از مثال یک جهانِ در حال چرخش برای نشان دادن ناقص بودن نظریه نسبیت عام استفاده کرد.

مدل گودل از جهان در حال چرخش تا حدودی مصنوعی بود. علاوه بر چرخش، جهان او فقط یک عنصر داشت: یک ثابت کیهانی منفی که در برابر نیروی گریز از مرکز آن چرخش مقاومت می‌کرد تا جهان را ثابت نگه دارد.

اما ماهیت مصنوعی این جهان، گودل را آزار نداد. در عوض، نکته اصلی او این بود که نسبیت عام امکان یک جهان در حال چرخش را اصلاً در نظر نمی‌گیرد و گودل از جهان چرخان خود استفاده کرد تا نشان دهد که نسبیت عام اجازه سفر در زمان به گذشته را می‌دهد که نباید چنین باشد.

چرخان فرض کردن کیهان

زندگی در یک جهان در حال چرخش واقعاً عجیب خواهد بود. یکی اینکه همه ناظران، خود را مرکز چرخش می‌دانند. این بدان معناست که اگر در جایی می‌ایستادید و مطمئن می‌شدید که کاملاً ساکن هستید، جهان را می‌دیدید که در اطراف شما می‌چرخد. اما اگر به جای دیگری می‌رفتید، حتی به یک کهکشان دور، همچنان می‌دیدید که جهان در حال چرخش به دور موقعیت جدید شماست.

تجسم این موضوع فوق‌العاده سخت است، اما تفاوت چندانی با این ایده ندارد که در یک جهان در حال گسترش، همه ناظران خود را مرکز انبساط می‌بینند.

هرچه از هر ناظری دورتر شوید، سرعت چرخش بیشتر می‌شود و این صرفا یک چرخش ماده و چیزها نیست، بلکه چرخش خود فضا-زمان است. این بدان معناست که نور که همیشه مجبور است انحنای فضا-زمان را دنبال کند، سفرهای عجیبی را انجام می‌دهد. پرتوی نوری که از یک ناظر به بیرون فرستاده می‌شود، در چرخش فضا-زمان منحنی می‌شود. در نقطه‌ای دور، این چرخش بیش از حد خواهد بود و نور به اطراف می‌چرخد و به سمت ناظر باز می‌گردد.

این بدان معنی است که در اینکه چقدر می‌توانید در یک جهان در حال چرخش، دوردست را ببینید، محدودیت وجود دارد و فراتر از آن، تنها چیزی که مشاهده خواهید کرد، تصاویر تکراری از گذشته‌ی خودتان است.

این رفتار عجیب فقط در مورد نور صدق نمی‌کند. اگر قرار بود سوار بر یک موشک شوید و در یک جهان در حال چرخش پرتاب شوید، شما نیز در چرخش گرفتار می‌شدید و به دلیل این چرخش، سرعت حرکت شما دو برابر می‌شد. با این حال، وقتی به نقطه شروع خود برمی‌گشتید، متوجه می‌شوید که وقتی به آنجا می‌رسید که هنوز آن را ترک نکرده‌اید.

به تعبیری، یک جهان در حال چرخش می‌تواند آینده‌ی شما را به گذشته‌تان برگرداند و به شما امکان می‌دهد در زمان سفر کنید.

جهان ثابت

این اعتراض بزرگ گودل به نظریه نسبیت عام بود. وی می‌گفت این نظریه که درک نهایی ما از فضا و زمان است، نباید اجازه سفر در زمان به عقب را بدهد، زیرا سفر در زمان به گذشته، تصورات ما از علیت را نقض می‌کند و انواع تناقض‌های ناخوشایند سفر در زمان را معرفی می‌کند. این واقعیت که نسبیت به طور خودکار سفر در زمان را غیرممکن نمی‌کرد، به گودل نشان داد که نظریه اینشتین ناقص است.

خوشبختانه ما هیچ نشانه‌ای از زندگی در جهان در حال چرخش نمی‌بینیم. اگر کیهان در حال چرخش بود، نوری که از جهات مخالف آسمان می‌آمد، در یک جهت به طیف سرخ منتقل می‌شد و در جهت دیگر به همان مقدار به طیف آبی تغییر می‌کرد.

ستاره‌شناسان این آزمایش را برای بررسی کهکشان‌های دوردست و حتی پس زمینه مایکروویو کیهانی که نور باقی مانده از زمانی که کیهان تنها ۳۸۰ هزار سال قدمت داشته است، به کار برده‌اند. نتیجه این آزمایش‌ها این است که اگر جهان در حال چرخش است، این کار را با سرعت کمتر از ۱۰ به توان منفی ۱۷ درجه در هر قرن انجام می‌دهد.

اما اعتراض گودل همچنان پابرجاست. از سال ۱۹۴۹، فیزیکدانان راه‌های دیگری را برای نسبیت عام ابداع کرده‌اند تا امکان سفر در زمان به عقب، کرم‌چاله‌ها، سرعت بیشتر از نور و مسیرهای ویژه در اطراف استوانه‌های بی‌نهایت طولانی فراهم شود. اما همه این تدبیرها بر نوعی فیزیک عجیب و غریب تکیه می‌کنند که درک ما را از نحوه عملکرد جهان، مانند ماده با جرم منفی در هم می‌شکند.

اما جهان در حال چرخش گودل صرفاً یک آزمایش رصدی است، نه این که یک گسست اساسی در فیزیک شناخته شده باشد.

ما می‌توانستیم خود را به همین راحتی که در یک جهان در حال انبساط قرار داریم، در یک جهان در حال چرخش ببینیم. هیچ چیزی در دانش ما از فیزیک وجود ندارد که مانع از وجود این نوع جهان شود، بنابراین هیچ چیزی در دانش ما از دنیای قوانین فیزیک وجود ندارد که مانع از سفر به گذشته در زمان شود.

در نهایت، شاید گودل درست می‌گوید و ما باید چیزهای بیشتری درباره جهان هستی بیاموزیم./ اخبار علم و فناوری

طول عمر یک موش صحرایی ماده به نام «سیما» با پلاسما درمانی با هدف بازسازی محیط گردش خون پستانداران، افزایش قابل توجهی یافته که امیدها را برای جوان‌سازی و افزایش طول عمر انسان زنده کرده است.

آزمایشی که زیر نظر دکتر هارولد کچر (Harold Katcher) انجام شد، نور امیدی برای بشریت به منظور دستیابی به رویای معکوس کردن روند پیری فراهم می‌کند.

دکتر کچر، عاملی را در خون حیوانات جوان کشف کرده است که سن موجود را کنترل می‌کند. وی آن را روی ۸ موش صحرایی ماده از نژاد Sprague Dawley آزمایش کرد و «سیما» در حال حاضر تنها بازمانده آن گروه است، اما سنی که این موش به آن رسیده است، چشم اندازی از جوان‌سازی انسان را در اختیار دانشمند قرار داده است.

سیما از حد مجاز عبور کرد

سیما (Sima) که از کلمه هندی به معنی «مرز» یا «حد» نام‌گذاری شده است، در ۲۸ فوریه ۲۰۱۹ به دنیا آمد و اکنون بیش از ۴۷ ماه است که زنده مانده و بالاتر از سنی که در مقاله‌های علمی برای یک موش ماده از نژاد Sprague-Dawley ثبت شده، یعنی ۴۵.۵ ماه عمر کرده است.

سیما تا به امروز نزدیک به ۶ ماه از سن نزدیکترین رقیب خود پیشی گرفته است.

دکتر کچر، مدیر ارشد علمی استارتاپی موسوم به یووان (Yuvan) مستقر در کالیفرنیای آمریکا اظهار داشت: پیری سلولی یک فرآیند معمول سلولی است که به تاریخچه سلول بستگی ندارد، بلکه به محیط آن بستگی دارد.

نتایج آخرین مطالعه دکتر کچر پس از مرگ سیما، ثبت و منتشر خواهد شد. با این حال، داده‌های جمع‌آوری‌شده تاکنون نشان می‌دهد که هشت موش که دارونما به آنها تزریق شد، توانستند تا ۳۸ ماه زنده بمانند، در حالی که هشت موشی که E۵ (شکل غلیظ و خالص‌شده پلاسمای خون) دریافت کردند تا ۴۷ ماه زنده ماندند. این پلاسما همچنین به طور قابل توجهی قدرتِ در دست گرفتن چیزها توسط موش‌ها را بهبود بخشید.

اگرچه این پلاسما، اندام‌ها و بافت‌های پیر جوندگان را تقویت می‌کند، اما شواهدی وجود ندارد که نشان دهد این رویکرد موجب ضد پیری در انسان می‌شود.

کچر می‌گوید: هدف واقعی آزمایش‌های ما افزایش طول عمر نیست، بلکه جوان‌سازی افراد، افزایش طول جوانی و تبدیل سال‌های طلایی عمر به سال‌های بالقوه طلایی به جای سال‌های کسالت و درد است. اما واقعیت این است که اگر بتوانیم این کار را انجام دهیم، می‌توانیم طول عمر را نیز افزایش دهیم.

آینده درمان E۵

روند تولید E۵ در انتظار ثبت اختراع است. کتاب «توهم دانش» نوشته دکتر کچر داستان کشف آن را به تصویر می‌کشد.

استارتاپ یووان قصد دارد این ماده را قبل از آزمایش روی انسان، روی گونه‌های دیگر حیوانات آزمایش کند.

اگر سن سیما را با عمر انسان مقایسه کنیم، اکنون سیما ۱۲۶ ساله شده است، این در حالی است که دانشمندان ۱۲۲.۵ سال را حداکثر سن انسان در نظر می‌گیرند.

سیما با گذشتن از حد عمر نژاد خود به ما یادآوری می‌کند که تاریخ بشر، تاریخِ فراتر رفتن از محدودیت‌ها است./ اخبار علم و فناوری

---

کاهش چربی کبد با انجام ورزش هوازی

یافته‌های جدید محققان کالج پزشکی ایالت پن نشان داد؛۱۵۰ دقیقه فعالیت هوازی متوسط تا شدید در هفته، می‌تواند چربی کبد را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.