- تاریخ درج خبر:1400/10/26-١٠:١٧
پژوهشگران "دانشگاه کینگز لندن" در بررسی جدیدی نشان دادهاند که چاقی میتواند بر آناتومی قلب کودکان تاثیر بگذارد و رشد طبیعی آنها را مختل کند.
آبادان خبر: گروهی از پژوهشگران حوزه مهندسی پزشکی و علوم تصویربرداری برای نخستین بار تأثیر چاقی را بر آناتومی قلب کودکان خردسال، به ویژه نحوه سازگاری قلب با چاقی و تقاضاهای اضافی مستقل از رشد طبیعی آشکار کردند. نتایج این پژوهش میتوانند به تشخیص خطرات آینده که تهدیدی برای دوران بزرگسالی هستند، کمک کنند.
پژوهشگران در این پروژه، بطن چپ قلب را بررسی کردند و دریافتند که بطن چپ در اثر چاقی، کج میشود و از حالت تقارن طبیعی بیرون میآید. این ویژگی پیشتر در بیمارانی دیده شده بود که به تنگی آئورت مبتلا هستند. این تغییر شکل در کودکانی با شاخص توده بدنی حدود ۱۹، قابل توجه است که با میزان اضافه وزن در بزرگسالانی با شاخص توده بدنی ۲۵ مطابقت دارد.
پژوهشگران در این پروژه، به جمعآوری دادههای گستردهای طی چندین سال از مرحله پیش از تولد تا دوران کودکی پرداختند تا رشد سیستم قلبی-عروقی و عوامل خطر ابتدایی را مورد بررسی قرار دهند. جمعآوری دادهها، بررسی اسکنهای امآرآی را در بر داشت که از قلب ۲۶۳۱ کودک ۱۰ ساله را به دست آمده بودند. ۵۱/۳ درصد از کودکان، دختر و بقیه پسر بودند.
پژوهشگران باور دارند که با کمک این یافتهها، درک و تعیین میزان تأثیر چاقی بر رشد، بسیار واضحتر میشود.
چاقی یکی از مهمترین مشکلات در سلامت جهانی است. گزارش "سازمان جهانی بهداشت"(WHO) نشان میدهد که تقریبا ۶۰ درصد از بزرگسالان اروپا و یک سوم از کودکان ۱۱ ساله، به اضافه وزن یا چاقی مبتلا هستند. همچنین، این یافتهها نشان میدهند که بیماریهای مرتبط با چاقی میتوانند از علل اصلی مرگ و میر قابل پیشگیری باشند.
"پابلو لاماتا"(Pablo Lamata)، از پژوهشگران این پروژه گفت: در آینده، این الگوی مدلسازی میتواند به ارائه مدلهای پیشبینیکننده خطر کمک کند و آگاهی مورد نیاز برای داشتن یک سبک زندگی سالمتر از دوران کودکی را افزایش دهد.
"ماسیج مارسینیاک"(Maciej Marciniak)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: چاقی کودکان، یک نگرانی بزرگ به شمار میرود زیرا ممکن است بر رشد سالم تأثیر بگذارد. پزشکان با داشتن اطلاعات بالینی بیشتر در مورد تأثیر چاقی میتوانند به بیماران توصیه کنند که سبک زندگی سالمتری را از سنین پایینتر در پیش بگیرند. چنین تحلیلهایی ممکن است به اطلاعرسانی در مورد سایر الگوهای مرتبط با انتخاب سبک زندگی، عوامل محیطی و سایر پارامترها کمک کنند.
این پژوهش، در مجله "European Heart Journal – Cardiovascular Imaging" به چاپ رسید.
پژوهشگران "دانشگاه پنسیلوانیا"، روش جدیدی را برای محافظت از نانوداروها و افزایش تاثیر آنها در بدن ارائه دادهاند.
پژوهشگران "دانشگاه پنسیلوانیا"(UPenn)، روش جدید و موثری ارائه دادهاند که اجازه نمیدهد پروتئینهای بدن با نانوداروها مانند مهاجمان بیگانه رفتار کنند. در این روش، نانوداروها با یک پوشش احاطه میشوند تا واکنش ایمنی که میتواند تاثیر درمان را از بین ببرد، سرکوب کنند.
هنگامی که نانو ذرات اصلاحنشده به جریان خون تزریق میشوند، توسط عناصری از سیستم ایمنی موسوم به پروتئینهای مکمل مورد هجوم قرار میگیرند که به بروز واکنش التهابی منجر میشود و اجازه نمیدهد که نانوذرات به اهداف درمانی خود در بدن برسند. سایر پژوهشگران، روشهایی را برای کاهش دادن این مشکل ابداع کردهاند اما پژوهشگران دانشگاه پنسیلوانیا، بهترین روش را ارائه دادهاند. روش آنها، پوشاندن نانوذرات با سرکوبکنندههای طبیعی پروتئینهای مکمل است.
نانوذرات، کپسولهای کوچکی هستند که معمولا از پروتئینها یا مولکولهای مبتنی بر چربی ساخته شدهاند و مانند وسیلهای برای انتقال دادن انواع خاصی از درمان یا واکسن عمل میکنند. شناخته شدهترین نمونه داروهای تحویل داده شده با نانوذرات، واکسنهای مبتنی بر آرانای پیامرسان برای مقابله با کووید-۱۹ هستند. "جیکوب برنر"(Jacob Brenner)، از پژوهشگران این پروژه گفت: این یکی از فناوریهایی است که فوری و بهتر از حد انتظار عمل میکند.
حمله پروتئینهای مکمل
درمانهای مبتنی بر آرانای یا DNA معمولا به سیستمهای انتقال نیاز دارند تا آنها را از طریق جریان خون به اندامهای مورد نظر برسانند. ویروسهای بیضرر اغلب به عنوان حامل یا ناقل این درمانها استفاده میشوند اما نانوذرات، جایگزینهای ایمنتری هستند. همچنین، نانوذرات را میتوان با پادتنها یا مولکولهای دیگری که به آنها کمک میکنند تا دقیقا روی بافتهای مورد نظر قرار بگیرند، برچسبگذاری کرد.
به رغم امیدبخش بودن پزشکی مبتنی بر نانوذرات، این روش به دلیل مشکل حمله پروتئینهای مکمل، بسیار محدود شده است. پروتئینهای مکمل، با نانوذرات به گونهای رفتار میکنند که گویی باکتری هستند. آنها بلافاصله سطوح نانوذرات را میپوشانند و گلبولهای سفید را احضار میکنند تا مهاجمان را ببلعند.
پژوهشگران تلاش کردهاند تا از راه پوشاندن نانوذرات با مولکولهای استتارکننده، این مشکل را کاهش دهند. برای نمونه، ترکیب آلی "پلیاتیلن گلیکول"(PEG)، مولکولهای آب را جذب میکند تا یک پوسته آبکی و محافظ را در اطراف نانوذرات تشکیل دهد.
در هر حال، نانوذرات استتار شده با پلیاتیلن گلیکول یا سایر مواد محافظ، هنوز هم کمی در معرض حمله پروتئینهای مکمل قرار دارند. به طور کلی، داروهای مبتنی بر نانوذرات که باید در جریان خون حرکت کنند تا کار خود را انجام دهند، کارآیی بسیار پایینی معمولا کمتر از یک درصد در رسیدن به اندامهای مورد نظر خود داشتهاند.
یک راهبرد جایگزین
پژوهشگران در این پروژه، یک راهبرد جایگزین را برای محافظت از نانوذرات ارائه کردهاند. این راهبرد مبتنی بر پروتئینهای طبیعی مهارکننده مکمل است که در خون گردش میکنند و به سلولهای انسانی متصل میشوند تا از آنها در برابر حمله پروتئینهای مکمل محافظت کنند.
پژوهشگران در بررسیهای آزمایشگاهی دریافتند که پوشاندن نانوذرات استاندارد با پلیاتیلن گلیکول یا با یکی از مهارکنندههای مکمل موسوم به "فاکتور I" یا (Factor I)، محافظت بسیار بهتری را در برابر حمله مکملها ایجاد میکند. در موشها، همین راهبرد توانست طول عمر نانوذرات استاندارد در جریان خون را افزایش دهد و به تعداد بیشتری از آنها امکان داد تا به اهداف خود برسند.
"جیکوب میرسون"(Jacob Myerson)، از پژوهشگران این پروژه گفت: بسیاری از باکتریها نیز برای محافظت در برابر حمله مکملها، خود را با این عوامل میپوشانند. بنابراین، ما تصمیم گرفتیم که این راهبرد را برای محافظت از نانوذرات به کار بگیریم.
پژوهشگران در مجموعهای از آزمایشها روی موشهای مبتلا به بیماریهای التهابی شدید نشان دادند که اتصال فاکتور I به نانوذرات، از بروز واکنش بیش از اندازه آلرژیک که میتواند کشنده باشد، جلوگیری میکند.
پیش از به کار بردن نانوداروهای حاوی فاکتور I در انسان، باید آزمایشهای بیشتری انجام شوند اما به گفته پژوهشگران، اتصال پروتئین سرکوبکننده مکمل میتواند نانوذرات را به عنوان وسایل انتقال درمان، ایمنتر و کارآمدتر کند تا بتوان از آنها حتی در موارد ابتلا به بیماری شدید استفاده کرد.
پژوهشگران در نظر دارند تا راهبردهایی را نه تنها برای محافظت از نانوداروها، بلکه برای محافظت از تجهیزات پزشکی مانند کاتترها، استنتها و لولههای دیالیز که در معرض حمله مکملها قرار دارند، توسعه دهند. آنها همچنین قصد دارند پروتئینهای محافظ دیگری را در کنار فاکتور I بررسی کنند.
بنر گفت: ما اکنون متوجه شدهایم که جهان کاملی از پروتئینها وجود دارد که میتوانیم آنها را روی سطح نانوذرات قرار دهیم تا از نانوذرات در برابر حمله ایمنی محافظت کنیم.
این پژوهش، در مجله "Advanced Materials" به چاپ رسید.
نام : | |
ایمیل : | |
*نظرات : | |
متن تصویر: | |